Divan şiirinin genel özellikleri şunlardır:

• Aruz ölçüsü kullanılmıştır.
• Daha çok tam ve zengin uyak kullanılmıştır.
• Şiirler, “göz için kafiye” anlayışıyla yazılmıştır.
• Nazım birimi olarak ağırlıklı olarak beyit tercih edilmiş, beyte göre az da olsa dörtlük kullanılmıştır.
• Arapça ve Farsça sözcük ve tamlamalar yoğun olarak kullanılmıştır.
• Oldukça sanatlı, ağır bir dili vardır.
• Anlam ve söz sanatlarına yer vermek bir hüner olarak görülmüştür.
• Gazel, mesnevi, kaside ve rubai gibi Arap ve İran edebiyatı nazım şekillerinin yanı sıra Türklere ait olan şarkı ve tuyuğ nazım şekilleri de kullanılmıştır.
• Şiirler konularına göre tevhit, münacat, naat, methiye, fahriye, mersiye, hicviye adlarını almıştır.
• Aşk, şarap, sevgili, Allah aşkı gibi konular ağırlıklı olarak işlenmiştir.
• Bütün güzelliğine değil parça güzelliğine önem verilmiştir.
• Somut konulardan çok soyut konular işlenmiştir.
• “Sanat için sanat.” anlayışı egemendir.
• Konudan çok konunun işleniş biçimi önemsenmiştir.
• Divan şiirinin İran edebiyatından aktarılmış, şaire özgürlük tanımayan bir estetiği vardır.
• Duygu ve düşünceler kalıplaşmış sözlerle; yani “mazmun”­larla anlatılmıştır.
• Şairler, mahlaslarını son beyitte söylemişlerdir.

Bu dönemde en çok kullanılan nazım şekilleri şunlardır:

• Gazel              
• Kaside               
• Rubai               
• Şarkı               
• Tuyuğ               
• Murabba               
• Terkibibent