Öne Çıkanlar

Halkın “âşık” dediği saz şairleri tarafından oluşturulmuştur.

Aşık Tarzı Halk Şiirinin Genel Özellikleri

  • İslamiyet’ten önceki “ozan”ın, “âşık” adını alması, sözlü edebiyatımızın devamlılığının göstergesidir.
  • Şairler genellikle okuma yazma bilmeyen âşıklar usta-çırak iliş­kisiyle yetişmişlerdir.
  • Âşıklar köylerde, şehirlerde veya asker ocaklarında yetiş­mişlerdir.
  • Asker ocaklarında veya şehirlerde yetişen âşıklar (kalem şuarası)medreselerde okuduklarından dolayı Divan edebi­yatından etkilenmişlerdir.
  • Aşk, toplumsal olaylar, doğa güzellikleri işlenen başlıca konulardır.
  • Âşık edebiyatı dini etki taşımadan oluşmuş, din dışı bir edebiyattır.
  • Şiirler dörtlüklerle, hece ölçüsüyle ve daha çok yarım uyaklı olarak söylenmiştir.
  • Koşma, varsağı, semai, destan nazım şekilleri kullanılmış­tır.
  • Saz eşliğinde söylenen şiirlere içten bir söyleyiş hâkimdir.
  • Âşık edebiyatında, halkın konuştuğu sade bir Türkçe kul­lanılmıştır.
  • Kalem şairleri (kalem şuarası) divan edebiyatının etkisinde kalmış, beyitlerle, aruz ölçüsüyle ve divan edebiyatı na­zım şekilleri ve Arapça – Farsça sözcükleri kullanarak selis, satranç gibi şiirler yazmışlardır.

Aşık tarzı halk şiiri nazım şekilleri şunlardır:

  1. Koşma
  2. Semai
  3. Varsağı
  4. Destan
  5. Dudak Değmez